شنيدني ها

زيرِآسمان، هيچ چيز تازه نيست.گفتني ها را گفته اند، بايد جُست و يافت.

***

بَر ِ باغ ِ دانش همه رُفته اند

همه گفتني ها، همي گفته اند

فردوسي

پوپك(هدهد،شانه به سر)

پوپك در شعر رودكي

پوپك ديدم به حوالي سرخس
بانگگ بر برده به ابر اندرا
چادركي ديدم رنگين برو
رنگ بسي گونه بر آن چادرا
اي پرغونه و باژگونه جهان
مانده از تو به شگفت اندرا

روايتي ديگر

دارم روایتی کهن از خسته خاطری

 شوریده شاعری

 کاندر جدالها که گاه درافتد میان خلق

 تا شعله های فتنه نخیزد

 تا خون بی حساب نریزد

 تجویز می کنند به امید عافیت

ذبح کبوتری

 اینک

 من آن کبوترم

 ای تیغ تشنگان

 خونم حلالتان که بریزد و بس شود

 کشتار بی امان
سياوش كسرايي

حکایت کسی که نه می گفت

بود در کشور افسانه کسی

شهره در نه گفتن 

نام می خواهی ؟ ـ نه 

 کام می جویی ؟  ـ نه 

تو نمی خواهی یک تاج طلا بر سر ؟ ـ نه 

تو نمی خواهی از سیم قبا در بر ؟  ـ  نه 

مذهب ما را می دانی ؟  ـ نه 

خط ما می خوانی آیا ؟ ـ نه 

نه ‚ به هر بانگ که بر پا می شد 

نه ‚ به هر سر که فرو می آمد 

نه ‚ به هر جام که بالا می رفت 

نه ‚ به هر نکته که تحسین می شد 

نه ‚ به هر سکه که رایج می گشت 

 *

روزی  آیینه به دستش دادند 

 می شناسی او را ؟

 ـ آه ... آری خود اوست !

 می شناسم او را 

                       گفته شد دیوانه است 

                         سنگسارش کردند ...

                                                         سیاوش کسرایی

 

نان و آشيان

هر كو به سلامت است و ناني دارد

وز بهرنشستن،آشياني دارد

نه خادم ِكس بود،نه مخدوم ِ كسي

گو شاد بزي كه خوش جهاني دارد

(مرزبان نامه)

مرزِ باده پيمايي

كفاره ي شراب خوريهاي بي حساب

هوشيار در ميانه ي مستان نشستن است

 ***

باده پر خوردن و هشيار نشستن سهل است

گر به قدرت برسي،مست نگردي مردي

صائب

ميان دو ناكامي

نه اول به كام ِ تو بود آمدن

                            نه آخر به كام ِ توباشد شدن

ميان دو ناكامي اندر جهان

                       به كام ِ دلي زيستن چون توان؟

فردوسي

گناه كردن‌‌ ِ پنهان،به ازعبادتِ فاش

اگر خداي پرستي،هوا پرست مباش

به چشمِ عُجب و تكبر،نگا ه به خلق مكن

كه مردمانِ خدا ممكن اند در اوباش!

سعدي

يار و بار

مرا رفيقي امروز گفت:خانه بساز

كه باغ تيره شدو زرد روي و بي ديدار

جواب دادم و گفتم: درخت همچو من است

مرا زِ همچو مني اي رفيق باز مدار

من و درخت كنون،‌هر دوان به يك صفت ايم

منم ز يار جدا مانده  و درخت از بار

ديوان فخري