هيچ

نگاه کرد و گذشت

امیدِ بی ثمران در ته نگاهش بود.

غلافِ شمشیرش ـ

                         پر از دنائت بود.

و جیب های بزرگش به تاولی می ماند.

چه گفت ؟!:

ـ هیچ .

و هیچ اش مرا پریشان کرد.

نصرت رحماني